Taniec towarzyszy człowiekowi od początku jego dziejów, jest jedną z głównych form uzewnętrznienia stanu emocjonalnego i życia duchowego. Różnego rodzaju wzruszenia wyładowują się przez rytmiczny ruch ciała. Dziecko drepcze z nogi na nogę w rytm przyjemnej melodii, albo tupie nogami, kiedy jest rozzłoszczony. Zapalony rozmówca intensywnie gestykuluje, a opłakująca zmarłego kobieta kołysze się miarowo nad ciałem. Cywilizacja tłumi niemal wszelkie przejawy przeżyć wewnętrznych. Człowiek pierwotny nie umiał i nie czuł potrzeby hamowania takich naturalnych reakcji. Żywo reagował ruchem w każdym uniesieniu. Skakał, tupał, straszył czy kłaniał się bóstwom. Ludzie pierwotni naturalnie wiedzieli, że rytmiczny ruch przy pracy oszczędzi im energii. Dzisiaj nazwiemy to automatyzacją, czyli ruchem ekonomicznym. Z rytmów pracy, walki, erotycznego wabienia i praktyk magicznych zrodził się taniec. Na tej podstawie możemy dokonać wstępnego podziału tańca na:
Taniec ekstatyczny, który wynika z wewnętrznej potrzeby, podczas tańca zatraca się łączność z otaczającą rzeczywistością.
Taniec magiczny ma podobne znaczenie jak słowa zaklęć, modlitwa.
Taniec erotyczny natomiast, ma za zadanie zwabić partnera sprawnością i pięknem ciała.
Taniec obrazowy, dziś możemy mówić o tańcu improwizowanym, to ten, którego ruchem
wyrażane są uczucia, czynności, zdarzenia.
Taniec gimnastyczny ma zadanie popisu sprawności, siły i zręczności mężczyzn, a wdzięku u kobiet.
Fundacja tanTHEO 